Szempliński Kazimierz Włodzimierz (1899–1971), szermierz, działacz sportowy.
Ur. 7 I w Warszawie, był synem Tadeusza Kazimierza (zob.) i jego pierwszej żony Bronisławy z Całkowskich (zm. 1908). Miał braci: Jerzego, Stanisława, Bronisława i Janusza oraz siostrę Janinę.
Po ukończeniu w r. 1915 Szkoły Realnej Artura Jeżewskiego w Warszawie odbył S. praktykę rolniczą pod Kijowem. Od grudnia 1917 do maja 1918 służył jako szeregowiec w 3. Dyw. Strzelców Polskich I Korpusu Polskiego. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości był od 11 XI 1918 w Warszawie dowódcą drużyny 21. pp w stopniu kaprala, a równocześnie uczęszczał do Szkoły Podoficerskiej «Dzieci Warszawy». Podczas wojny polsko-ukraińskiej dowodził od 15 IV 1919 plutonem w 9. pp Legionów Polskich na froncie małopolskim; został wówczas ranny i leczył się w szpitalu. Od 16 VIII 1920 był dowódcą plutonu w 21. pp w stopniu podporucznika. Awansowany na porucznika, w okresie 1 VI 1922 – 1 VI 1923 uczestniczył w Oficerskim Kursie Wychowania Fizycznego w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów w Poznaniu. Od 16 XII 1923 do 15 VI 1927 był w 21. pp dowódcą kompanii. Równocześnie w l. 1923–7 pracował jako instruktor w Robotniczym Klubie Sportowym «Skra» w Warszawie. W l. 1927–9 odbył w poznańskiej szkole dwa kursy fechtmistrzów i uzyskał dyplom fechtmistrza w trzech broniach (szabli, szpadzie i florecie). Awansowany 1 I 1928 na kapitana, był w l. 1929–30 komendantem Ośrodka Wychowania Fizycznego w Warszawie. Wraz z Tadeuszem Macińskim zorganizował w r. 1930 w Warszawie pierwszy w Polsce mecz międzynarodowy w koszykówce mężczyzn, rozegrany przez akademickie reprezentacje Polski i Łotwy. W r. 1929 został członkiem Wojskowego Klubu Sportowego «Legia» Warszawa i wszedł w skład kadry narodowej. Wywalczył t.r. wicemistrzostwo Polski w szpadzie, po czym w r. 1930 został mistrzem Polski w tej konkurencji. T.r. w szermierczych mistrzostwach Europy w Liège zdobył drużynowo (z Tadeuszem Friedrichem, Kazimierzem Laskowskim, Leszkiem Lubicz-Nyczem, Adamem Papée, Władysławem Segdą i Jerzym Zabielskim) brązowy medal. Na dwóch kolejnych wojskowych mistrzostwach Europy zajął t.r. drugie miejsce w turnieju drużynowym w szabli, a w r. 1931 pierwsze miejsce w szabli i szpadzie oraz drugie we florecie.
W okresie 1 I 1930 – 15 XI 1931 był S. zastępcą dowódcy kompanii szkoleniowej 1. pp Legionów w Wilnie. Następnie w 30. Pułku Strzelców Kaniowskich (30. pp) w Warszawie pełnił funkcję dowódcy kompanii (do 1 IX 1935), potem dowódcy baonu (do 15 III 1937). Wchodził w skład polskiej reprezentacji na XI Igrzyskach Olimpijskich w Berlinie w r. 1936, gdzie drużyna szabli wywalczyła miejsce czwarte, a drużyna szpady miejsce punktowane. Na mistrzostwach Europy w Paryżu w r. 1937 zdobył indywidualnie czwarte miejsce w szpadzie. W Warszawie od 1 X 1937 do 20 VIII 1939 był komendantem obwodu Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego. W r. 1938 przeszedł z «Legii» do Klubu Sportowego «Polonia».
W kampanii wrześniowej 1939 r. był S. adiutantem dowódcy 30. pp i w walkach nad Wartą 3 IX t.r. został ranny. Następnie od 14 IX uczestniczył w obronie Warszawy, po czym w bitwie pod Krasnobrodem 23 IX dostał się do niewoli niemieckiej; był więziony w obozie przejściowym w Pińczowie (do 27 X) oraz Krakowie (do 14 XI), skąd został przewieziony do Oflagu II B Arnswalde (Choszczno). Od 1 XII 1940 przebywał w Oflagu II C Woldenberg (Dobiegniew), gdzie organizował jeńcom zajęcia sportowe.
Po powrocie do kraju wstąpił S. do WP i od 8 III 1945 pracował w jego Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym, a od 11 V r.n. w Wydz. VII Dowództwa Okręgu Wojskowego nr 1 Warszawa (do 10 II 1948). Kontynuując działalność sportową, zdobył w r. 1948 (w barwach Wojskowego Klubu Sportowego «Legia») drużynowe mistrzostwo Polski w szpadzie oraz wicemistrzostwo w szabli. Dn. 30 VII 1949 przeszedł w WP w stan spoczynku. Odtąd pracował jako szef działu zaopatrzenia w Centralnym Zarządzie Przemysłu Mięsnego. W r. 1950 został kierownikiem kancelarii Polskiego Związku Szermierczego oraz trenerem szermierki w Centralnym Wojskowym Klubie Sportowym i Związku Sportowym «Unia». Od r. 1951 był prezesem Związku Sportowego «Gwardia». Następnie pracował społecznie w prezydium sekcji szermierki Głównego Komitetu Kultury Fizycznej, również jako przewodniczący jego Rady Trenerów. Po r. 1956 był trenerem szermierki w warszawskich klubach sportowych «Ogniwo» i «Gniazdo». Zmarł 31 III 1971 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Wolskim. Był odznaczony, m.in. Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921, Medalem 10-lecia Polski Ludowej oraz Łotewskim Medalem Pamiątkowym 1918–1928 i Orderem Interalie R. F. La Grande Guerre pour la civilisation 1914–1918.
S. był dwukrotnie żonaty. W pierwszym małżeństwie zawartym 25 X 1924 w Warszawie z Wandą Wiktorią z Gortatów (ur. 1904) miał syna Jerzego (ur. 1926), oficera WP; ponownie ożenił się 24 VI 1945 w Warszawie z Wandą z Orlików 1.v. Rudlicką (ur. 1899).
Bibliogr. Warszawy, VI; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?; Rybka R., Stepan K., Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939, Kr. 2006; Tuszyński B., Kurzyński H., Leksykon olimpijczyków polskich 1924–2006, W. [b.r.w.] (fot.); Wryk R., Sport olimpijski w Polsce w 1919–1939. Biogramy Olimpijczyków, P. 2006; – Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej, W. 1985; Łuczak M., Szermierka w Polsce w latach 1945–1989. Monografia nr 348. Akademia Wychowania Fizycznego im. Eugeniusza Piaseckiego w Poznaniu, P. 2002; Pawełek A., Centralna Wojskowa Szkoła Gimnastyki i Sportów w Poznaniu, P. 1929 s. 9, 12, 53, 59; – Kuropieska J., Obozowe refleksje. Oflag II C, W. 1974 s. 67; Mielech S., Sportowe sprawy i sprawki, W. 1963; Papée A., Na białą broń, W. 1987 s. 43; tenże, Na planszach czterech olimpiad, W. 1957 s. 64–5, 71, 73, 104, 111 (fot. nr 70); – „Przegl. Piechoty” R. 1: 1928 z. 8 s. 145; „Przegl. Sportowy” R. 9: 1929 nr 83, R. 10: 1930 nr 7, 100, R. 11: 1931 nr 15, 102, R. 15: 1935 nr 28; – Mater. Red. PSB: Mater. dot. S-ego; – Informacje Agnieszki Jaskuły z W. na podstawie kwerendy w CAW (teczka S-ego, sygn. TAP 989/64/384) oraz syna S-ego, Jerzego Szemplińskiego z W.
Agata Barzycka-Paździor